| Aantekeningen |
- Jan werd voor de Ligting van den Jare 1822 voor de Nationale Militie ingeschreven binnen de gemeente van Renkum. Bij loting viel hem nommer 181 ten deele, hetwelk hem tot geene dienst heeft verpligt. Desondanks nam Jan als 21 jarige jongeman op
16 november 1824 vrijwillig dienst, als huzaar, in het 6e Regiment Huzaren van Boreel, in de volksmond de 'Blauwe Huzaren' genoemd o.a. door het blauwe veldtenue. Hij tekende voor 6 jaar, 'zonder handgeld'.
Het militaire stamboek geeft Jan's signalement: lengte 1 meter 69, rond aangezicht, rond voorhoofd, bruine oogen, gewone neus, kleine mond, ronde kin, ligtbruin haar, ligtbruine wenkbrauwen en geene merkbare teekenen.
Na 5 jaar werd Jan op 21 augustus 1829 bevorderd tot korporaal en verlengde blijkbaar ook zijn dienstverband. Volgens familieverhalen vocht hij mee in de Brusselse Vlaanderenstraat, bij de mislukte poging van koning Willem I der Nederlanden om
met wapengeweld de Belgische opstand van 1830, zijn eerdere gezag over de Zuidelijke Nederlanden te herstellen.
Jan zou bij deze schermutselingen gif in zijn ogen hebben gekregen en als gevolg daarvan blind zijn geworden. Desondanks zou Jan tussen 2 en 12 augustus 1831 nog meegetrokken zijn in de Tiendaagse Veldtocht Het huidige België en Nederland toen
het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden genoemd en dat bestond van 1815 tot 1830.
In de vroege ochtend van 2 augustus 1831 trokken de Huzaren van Boreel de Noord-Brabantse grens bij Poppel over. Verschillende wegen waren door de Zuiderburen onbegaanbaar gemaakt door omgekapte bomen. In Poppel plunderden de Nederlanders al
voor circa Fl. 4.500,00 aan brood, wapens en geld.
Op 4 augustus splitsten de troepen zich; een gedeelte bleef achter, terwijl het andere gedeelte richting Antwerpen trok en de stad kort na de middag innam. De Vrijheidsboom die op het marktplein stond, voerde de Belgische vlag in top. Deze werd
neergehaald en al spoedig wapperde de Nederlandse driekleur in de stad. De Prins van Oranje beval echter de vlag binnen te halen, omdat er slechts sprake was om het geschonden recht te handhaven en dat het niet de bedoeling was Antwerpen te
bezetten.
De soldaten echter, hongerig en dorstig, plunderden vele verlaten huizen. Bij de Vlaamse Poort werden ze aanvankelijk door enkele bewapende burgers met bier verwelkomt. Aan de Varkensmarkt liep het echter fout bij het evacueren van enkele
barricades, een officier begon een heftige discussie en in plaats van terug te trekken leidde dit tot geweerschoten van enkele burgers. De troepen schoten terug en direct daarop daalden er vanuit de huizen aan de Vlaanderenstraat een regen van
keien, warme as, potten en flessen op de zich terugtrekkende militairen neer.
Of het 'onze' Jan was die deze fout beging blijft de vraag. Achteraf kreeg hij in elk geval een Metalen Kruis 1830-1831, ook wel bekend als het Hasselt Kruis. Overigens uitgereikt aan allen, die aan de krijgsverrichtingen in de jaren 1830 en 1831 hebben deelgenomen. Het brons voor het kruis werd gehaald uit een tweetal veroverde kanonnen die buit waren genomen tijdens de Slag om Hasselt, een Nederlandse overwinning op 8 augustus 1831.
In 1835 trouwt hij, 32 jaar oud, in garnizoensstad Zutphen met toestemming van Boreel met de 40 jarige weduwe Wilhelmina, die hem voor haar overlijden één dochter schenkt.
Op de trouwakte staat vermeld dat Jan 'vanwege gemis van het gezicht buiten staat is zijn naam te schrijven.' Zijn vader en naamgenoot zette een mooie, stevige handtekening en had ook onder de omstandigheid van het huwelijk van zijn zoon een stevige hand.
Na 15 jaar trouwe dienst werd hij in 1839 eervol uit de dienst ontslagen. Hij kreeg een jaargeld van Fl.150,00 mee, een soort pensioen dus. Niet zo verwonderlijk, want zijn onderdeel speelde een nogal dramatische rol in de Belgische
onafhankelijkheidsoorlog en hij raakte er zijn gezichtsvermogen kwijt!
Zeven jaar later vinden we hem terug in Ede waar hij als gepensioneerd militair, op z'n 43e trouwt met de 12 jaar jongere Jannigje. Na de geboorte van hun enige dochtertje dat slechts 1 dag oud overleed, verkassen ze naar Leersum, waar in rap tempo nog zes zoons geboren worden. Twee komen levenloos ter wereld.
Het gezin woont in een arbeiders boerderijtje [net buiten Leersum, richting Amerongen], aan de Rijksstraatweg 22 met een varken in het kot en zijn Hasselt kruis en een afbeelding van Jan de Huzaar, een geschilderd of getekend portret van hem te paard, aan de muur.
Jan werd begraven in zijn familiegraf op de oude begraafplaats, naast de NH kerk in het centrum van Leersum.
Na zijn dood in 1881, hebben deze herinneringen aan zijn æroemrijk verleden, meerdere generaties lang in het Leersumse huisje gehangen, tot een nichtje het huis uiteindelijk in 1989 moest leegruimen en de hele boel weggooide, omdat ze het allemaal oude troep vond...
|
1803 - 1881 (~ 78 jaar)